Wolfenstein II: The New Colossus – ciąg dalszy walki z okupantem – RECENZJA PO LATACH

Kontynuujemy przygodę z Blazkowiczem. W tej recenzji przyjrzę się oficjalnej kontynuacji The New Order od MachineGames. Wolfenstein II: The New Colossus to sequel znakomitego, jednoosobowego FPS-a, który przenosi nas do alternatywnej rzeczywistości, gdzie nazistowskie Niemcy wygrały II wojnę światową i podbiły świat. Ponownie wcielamy się w rolę legendarnego B.J. Blazkowicza, który wraz z ruchem oporu stawia czoła okupantowi na terenach Stanów Zjednoczonych. Gra oferuje nie tylko dynamiczną akcję, ale także głęboką fabułę i niezapomniane postacie.

Fabuła i klimat

Historia Wolfenstein II: The New Colossus jest niezwykle wciągająca, mimo że osadzona w absurdalnej, alternatywnej wersji 1961 roku. Twórcy zdołali połączyć powagę tematu historycznego z elementami czarnego humoru, co sprawia, że gra balansuje między dramatem a groteską. Momentami tytuł ten porusza ciężkie tematy, takie jak rasizm, przemoc domowa czy okrucieństwo wojny, by za chwilę przejść do komediowych scen, niemalże parodii, które potrafią wywołać szczery uśmiech na twarzy.

Jednym z najbardziej pamiętnych elementów fabuły są retrospekcje z dzieciństwa B.J., które ukazują jego relacje z despotycznym ojcem. Te sekwencje dodają głębi głównemu bohaterowi i pozwalają zrozumieć motywy jego działań. Ponadto mamy tu też interakcje z członkami ruchu oporu, takimi jak Grace Walker czy Super Spesh wzbogacają historię i dodają jej ludzkiego wymiaru.

Postacie

Postacie w grze są jednymi z jej najmocniejszych stron. B.J. Blazkowicz nie jest już tylko maszyną do zabijania nazistów; to człowiek z krwi i kości, zmagający się z własnymi demonami i świadomością zbliżającej się śmierci. Jego wewnętrzne monologi dodają głębi i ukazują go jako bohatera pełnego wątpliwości, ale i determinacji w wypełnieniu swojej misji.

Antagonistka, generał Irene Engel, to postać, która na długo pozostanie w pamięci graczy. Jej sadystyczna natura, brak litości i nieprzewidywalność sprawiają, że jest jednym z najbardziej przerażających i fascynujących wrogów w historii gier wideo. Jej obecność na ekranie wywołuje napięcie, ciekawość wywołaną oczekiwaniem na to co następnego będzie próbowała zrobić, a przez to też chęć pokrzyżowania jej złowieszczych planów.

Rozgrywka

Wolfenstein II: The New Colossus w ramach rozgrywki łączy dynamicznej akcję z elementami skradanki. Gracz ma możliwość wyboru stylu gry: może podejść do misji po cichu, eliminując przeciwników z ukrycia, lub rzucić się w wir walki, korzystając z bogatego arsenału broni. Powraca tu system dual-wielding, pozwalając na jednoczesne używanie dwóch broni, co dodaje jeszcze więcej satysfakcji z eliminowania wrogów w szybkim, acz efektownym tańcu śmierci.

Bronie w grze są zróżnicowane i można je modyfikować za pomocą znalezionych ulepszeń. Każda z nich oferuje unikalne wrażenia, a możliwość dostosowywania ich do własnego stylu gry dodaje głębi rozgrywce. Szczególnie warto zwrócić uwagę na ciężkie bronie zdobywane od przeciwników, które potrafią siać prawdziwe spustoszenie w szeregach wroga.

System perków zachęca do eksperymentowania z różnymi taktykami. Za wykonywanie określonych czynności, takich jak eliminacje z ukrycia czy używanie konkretnej broni gracz odblokowuje dodatkowe umiejętności, co motywuje do różnorodności w podejściu do zadań. Niestety ulepszeń jest jak na lekarstwo (w przeciwieństwie do samych apteczek) i należy rozsądnie nimi rozdysponowywać.

Projekt poziomów i oprawa graficzna

Lokacje w grze są różnorodne i pełne szczegółów. Od zrujnowanego, radioaktywnego Nowego Jorku, przez ulice opanowanego przez nazistów Roswell, aż po zatopione ruiny Nowego Orleanu. Każda z nich ukazuje inny aspekt okupowanej Ameryki, od propagandowych marszów po mroczne zakamarki gett.

Szczególną uwagę zwraca się tu na detale, takie jak rozmowy przechodniów czy plakaty propagandowe, które budują wiarygodność świata przedstawionego. Sceny, w których możemy podsłuchać rozmowy między żołnierzami SS a członkami Ku Klux Klanu, są z jednej strony wręcz szokujące, a z drugiej bardzo immersyjne, ukazują, jak daleko sięga wpływ reżimu.

Oprawa graficzna stoi na wysokim poziomie. Modele postaci, zwłaszcza głównych bohaterów i antagonistów, są dopracowane i pełne emocji. Animacje twarzy podczas przerywników filmowych dodają wiarygodności i pozwalają lepiej wczuć się w historię.

Dźwięk i muzyka

Ścieżka Wolfenstein II: The New Colossus dźwiękowa doskonale komponuje się z klimatem gry. Muzyka potęguje napięcie podczas walk i dostarcza dodatkowej porcji adrenaliny, a w spokojniejszych momentach podkreśla emocjonalny ciężar przedstawianych scen. Efekty dźwiękowe, takie jak odgłosy broni czy krzyki wrogów są realistyczne i niezwykle satysfakcjonujące.

Soundtrack Nowego Kolosa to klasa sama w sobie. Martin Stig Andersen i Mick Gordon (znany chociażby z OST do DOOM-a z 2016 roku) wykonali kawał świetnej roboty. Wystarczy wspomnieć takie niezapomniane utwory jak “Reich Between The Eyes”, “The New Colossus” czy “Muddy Waters”.

Voice acting zasługuje na szczególne wyróżnienie. Aktorzy podkładający głosy postaciom wykonali świetną pracę, przekazując emocje i charakter każdego z nich. Dialogi są naturalne i często pełne humoru, co dodaje grze lekkości w odpowiednich momentach.

Technikalia

Gra w 2024 roku działa płynnie i bezproblemowo. Na premierę zdarzały się drobne trudności związane z optymalizacją na niektórych konfiguracjach sprzętowych, ale obecnie tytuł sprzed 7 lat nie stanowi wyzwania dla nowych komputerów i konsol.

System zbierania przedmiotów został usprawniony w porównaniu do poprzedniej części. Teraz gracz automatycznie podnosi większość przedmiotów, co eliminuje potrzebę ciągłego naciskania przycisku interakcji i pozwala skupić się na akcji.

Podsumowanie

Wolfenstein II: The New Colossus to świetna kontynuacja serii, która nie boi się poruszać trudnych tematów, jednocześnie dostarczając rozrywki na najwyższym poziomie. Wyraziste postacie, dynamiczna akcja i głęboka fabuła sprawiają, że gra zostaje w pamięci na długo po ukończeniu kampanii fabularnej.

Choć zdarzają się drobne niedociągnięcia, takie jak momentami nierówny poziom trudności, czy mało urozmaicone lokacje w niektórych fragmentach gry, to całość prezentuje się znakomicie. Dodatkowe misje po ukończeniu głównego wątku oraz możliwość ponownego przejścia gry, dokonując innych wyborów dodatkowo zwiększają jej regrywalność.

Jeśli jesteś fanem strzelanek pierwszoosobowych z głęboką fabułą i niebanalnymi postaciami, Wolfenstein II: The New Colossus to pozycja obowiązkowa. To nie tylko gra o zabijaniu nazistów, ale także opowieść o walce, poświęceniu i nadziei w świecie pogrążonym w mroku.

Zalety:

• Wciągająca i emocjonująca fabuła.
• Wyraziste i dobrze napisane postacie.
• Satysfakcjonująca mechanika strzelania i różnorodność broni.
• Usprawniony system perków i ulepszeń.
• Dopracowana oprawa graficzna i dźwiękowa.

Wady:

• Momentami nierówny poziom trudności.
• Niektóre lokacje mogą wydawać się zbyt monotonne.
• Drobne problemy techniczne na starszych platformach.

Ocena końcowa: 8/10